Een recente besef-moment bracht me bij de gedachte dat ik nog dieper kan omarmen wat tot mij komt, van moment tot moment.
Hoe denk ik ‘het’ te ontmoeten? Door te typen wat er in mijn gedachten opkomt.
En zo voor mezelf te leren herkennen wat echt is, en wanneer ik het signaal van het hier en nu begin kwijt te raken. Oftewel, contact maken met ‘dezelf’.
Ik heb nog niet de juiste woorden voor dit proces.
Maar wel de reden. Het is simpel: in de afgelopen jaren heb ik vele drastische keuzes gemaakt. Op het oog super random.
Met de tijd ben ik getuige geweest van kleine wonderen.
Eén daarvan was het ontmoeten van mijn vrouw in Zwolle, toen ik besloot om in een willekeurige stad mijn motortheorie-examen te doen.
Waarom Zwolle? Omdat het dichtbij Sterrenkamp Ommen lag, de plek waar filosoof Jiddu Krishnamurti dialogen hield.
Ik was daar nooit geweest zonder mijn nieuwsgierigheid te volgen.
Mijn vrouw ontmoette ik omdat die ochtend een heldere stem tot mij kwam:
“Jij gaat vandaag iemand ontmoeten…”
Waar deze momenten vandaan komen?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet: ik heb ze meerdere keren mogen ervaren.
Een bepaalde essentie die, naar mijn ervaring, vaak fluistert.
Moeten keuzes groot zijn om essentie te ervaren?
Ik denk het niet.
Kan het ook in de kleine momenten, zoals hier en nu?
Tijd is een illusie, een illusie die wij samen delen.
En toch is er ook een werkelijkheid die losstaat van alle personages die wij spelen.
Voor nu ben jij degene die dit observeert.
Maar is er iets wat je ziet dat zich niet op het scherm afspeelt?
Wat volgt is geen verhaal, geen les.
Alleen een echo van wat ik deze ochtend ontving, rauw, onvolmaakt, aanwezig.
Alleen een echo van wat ik deze ochtend tot mij kwam, het is rauw, onvolmaakt, maar wel zoveel mogelijk aanwezig.
Vietnam, Da Nang, Maandag 28 april:
“Eerste dag van het moment tot moment”
Waarom zou iemand dit lezen? Voorbij dan mijn kinderen?
Ik weet dat ik wel nieuwsgierig zou zijn naar mijn vader en naar mijn opa, hoe zij het leven hebben ervaren.
Wat gebeurde er in hun tijd?
Misschien leven mijn kleinkinderen tegen de tijd dat ze zich dit afvragen al in een wereld waarin ze gewoon kunnen ‘inzoomen’ op iemands leven, door technologie die het verleden opnieuw kan laten afspelen via de lichtdeeltjes die wij nu uitzenden.
En toch voel ik dat ik dit wil en moet doen.
Het leren ontvangen van signalen. Aanwezig zijn in het hier en nu.
Vanochtend werd ik zonder wekker wakker, een uur later dan gepland.
Mijn telefoon stond op stil.
Laisa kwam naar mij toe net nadat ik klaar was met rekken en strekken in bed.
Ik was blij om haar te zien.
Van zo dichtbij, hoe zij op mij lag, zij is zo mooi om naar te kijken: haar prachtige ogen, haar wangen, haar lach, en hoe zij vol liefde naar mij kijkt.
Ik voel mij dankbaar.
Dankbaar dat onze paden elkaar gekruist hebben.
Dankbaar dat zij het gevolg was van keuzes die ik heb gemaakt, keuzes die op dat moment misschien niet logisch leken binnen het vaste systeem van huisje-boompje-feestje.
Dus ja, wie zal dit lezen?
Ik denk: mensen zoals jij, die ooit een keuze hebben gemaakt.
Vele keuzes in het leven, sommige bewust, sommige onbewust, sommige geforceerd.
En toch ben je hier.
Zelfs als niemand dit leest, ooit leest iemand dit.
En nee, ik wil je dan niets meegeven.
Dit is simpelweg het moment waarlangs het signaal over tijd en ruimte tot jou komt, en wat het met jou doet weet niemand dan jij.
Als er iets is dat ik zal delen in dit boek, dan is het wat ik heb meegemaakt, hoe ik ontdekte dat het signaal altijd aanwezig was, en wat het verstoorde in mijzelf en in anderen.
Ik ben nu samen met Laisa in Vietnam.
Het is maandag 28 april, 8:11 uur in de ochtend.
We zijn al ongeveer vijf à zes weken hier in Da Nang.
Wat bijzonder is om te zien, is hoe iedereen hier werkt en hoe hard ze werken.
Bijna iedereen doet hetzelfde: pho restaurants, wasserettes, scooterverhuur, massagesalons, en soms alles in één.
Overal wordt gebouwd: huizen, flats van dertig verdiepingen of meer.
Het is bijzonder om zo dichtbij economische groei mee te maken.
Een groei die mij doet beseffen dat wat wij denken dat ertoe doet in de wereld, vaak niet echt ertoe doet.
Hier werd het mij glashelder:
Zolang wij denken dat wij anders zijn dan de ander, zullen wij altijd verdeeld blijven.
En dat roept bij mij een gevoel van licht cynisme op.
Een oude geur van frustratie.
Frustratie waarom?
Omdat als ik kan voelen dat wij één zijn, en als er mensen vóór ons zijn geweest, filosofen en spirituele leraren die dit al ontdekten en vertelden,
hoe kan het dan dat wij nog steeds vastzitten in de hypnose van huisje, boompje, feestje?
Is dit waar het leven om draait?
Nee, zeker niet.
Met de jaren, de ervaringen, en zelfs in dit moment voel ik:
Er is een weg naar binnen.
Wanneer wij die weg niet nemen, blijven wij het spel meespelen.
Zelfs terwijl ik deze laatste zin typ, voel ik een moment van twijfel.
Want ik weet het ook niet zeker.
En ik denk dat dát de kern is van deze verhalen:
Niemand weet het, behalve jezelf, wanneer je naar binnen gaat.
Bewust van het moment, bewust van het signaal, bewust van de angst, bewust van de verhalen die wij onszelf vertellen over een toekomst die niet bestaat.
Ik weet alleen dat toen ik vastzat in België in 2016, en begon met het lezen van boeken, ik bij elke omgeslagen pagina dacht:
“Waarom heeft niemand mij dit eerder verteld?”
Zes maanden later, direct na mijn vrijlating, werkte ik aan projecten die steeds één ding kenbaar maakten:
“Er is een pad. Er is een stem.”
En hier stop ik nu.
Want ik voel dat ik anders probeer iets vast te leggen.
En dit is genoeg.
Een ochtendmoment om mezelf te herinneren aan het Zijn.
Adilson
28 april 2025
Da Nang, Vietnam
