Ik identificeerde me nooit met het label perfectionist. Zelfs met alle projecten die ik deed, was ik makkelijk. “Komt goed,” dacht ik dan. Ook bij de mensen in deze projecten wilde ik datzelfde gevoel van vertrouwen geven. Er zijn geen fouten, alleen lessen.
Echter, de afgelopen maanden, en zeker met het TEDxMindelo-project, is het me duidelijk geworden dat er in mij wel degelijk een perfectionist schuilt. Zoals Gary Vee zo mooi zegt: “Perfectionisme is niets meer dan angst, vermomd met een ander label.”
Waarom zeg ik dit? En waarom wil ik dit delen met jou?
Net zoals ik me nooit kon vinden in dat label, kan ik mij voorstellen dat er mensen zijn – misschien ook jij – die aangeven perfectionistisch te zijn, maar zich helemaal niet kunnen vinden in het woord ‘angst’. Hoe heb ik dat verband voor mezelf weten te zien? Tijdens mijn kritische reflectie over hoe ik met verschillende uitdagingen ben omgegaan. En de redenen die ik gebruikte om te verklaren waarom ik dingen wel of niet deed.
Zoals: taken niet uit handen geven, want de vorm moet perfect zijn. In gesprekken overdreven letten op de details, want anders gaat het fout. Weinig tot niets publiceren, want “het is nog niet het moment.” En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een bevestiging kreeg ik tijdens een gesprek met psycholoog Eric Paul. Na amper een paar minuten praten zei hij al: “Volgens mij ben jij een perfectionist. Het is nooit af, hè?”
Ik lachte het weg. Ik kon me er niet in vinden, maar het bleef hangen. En ik had wel ergens een vermoeden, maar doordat ik comfortabel was in mijn eigen redenen waarom ik iets wel of niet deed, ging ik er niet dieper op letten.
Hoe zag zo’n zelfreflectiegesprek eruit? Ja, gewoon, mezelf de vraag stellen en kijken met welke redenen ik kwam. Hoe maakte ik dan wel die verbinding? Wat deed ik en wat zou jij voor jezelf kunnen toepassen? Klinkt simpel, en is het ergens ook. Het is jezelf eerlijk de vraag stellen en “kijken” naar wat je zegt.
Dus zoals: waarom publiceer ik eigenlijk zo weinig? Omdat ik wacht tot ik terugkom van het reizen. Een reis waarin ik de tijd wil nemen om na te denken over wat ik wil delen en wat ik wil doen… Aka, weer wachten op het perfecte moment. De echte reden? Omdat ik bang ben dat wat ik deel niet goed genoeg is. Bang voor de reacties, voor het oordeel, of misschien zelfs voor het gebrek daaraan. Maar het is niet een angst zoals je voelt bij het kijken van een horrorfilm. Het is subtieler. Want geloof me als ik zeg: The ego has many forms and can easily fool you. Het is niet makkelijk om dat toe te geven, maar het is wel de waarheid.
Oftewel, vanuit een bepaalde hoek bekeken, is het altijd: meer, beter, hoger. “Ik ben niet goed genoeg.” En het ergste? Ik besefte niet eens dat ik met dat gevoel rondliep.
Vind jij herkenning hierin?
Ik heb er nog een voorbeeld voor je. Dit vind ik lastig om toe te geven, maar het is belangrijk om het te delen. Door mijn eigen gemaskeerde onzekerheden kon ik soms uitvallen naar de mensen om mij heen. Als het geen uitvallen was, dan was het wel oordelen. Vaak gebeurde dat snel en onbewust. Het was er gewoon, door omstandigheden of door verhalen die ik mezelf vertelde…
Dus, hierbij: ik verbreek de barrières tussen mij en jou. Van perfectie gaan we voor connectie.
