Hier zit ik dan, in de andere slaapkamer. De zon schijnt naar binnen en Laisa slaapt nog in de kamer naast mij. Het is haar uitslaapdag. We zijn beiden bezig om in routine te komen en zij is, denk ik, nu voor de tweede week ervaring aan het opdoen in het Montessori-onderwijs. Wij zijn net een paar weken terug uit onze reis in Kaapverdië, waar we onder andere de tweede editie van TEDxMindelo hebben mogen organiseren. Deze editie was onze eerste editie, maar de tweede editie die plaatsvond op het eiland.
Waarom deel ik dit artikel met jou?
Dit is mijn startpunt. Het is tijd om te delen wat tot mij komt en wat gedeeld wil worden. Waarom beginnen bij TEDxMindelo? Dat avontuur was voor mij en, denk ik, ook voor de mensen om mij heen een kenmerkend punt. Het was iets concreets wat ik deed en waar mensen een bepaalde vorm van impact hebben mogen ervaren. En bovenal, het was het moment waarop ik voelde dat alles samenkwam: mijn angsten, twijfels en de mensen in mijn leven.
Op zoek naar ouderlijke goedkeuring
Laten we beginnen met het feit dat dit ook voor mij iets concreets was. Ik kon nu tegen de mensen om mij heen, en vooral tegen mijn ouders, zeggen: “Kijk, dit is waarvoor ik het doe, hier heb ik naar toe gewerkt.”
En dat “hier”, was dus die innerlijke zoektocht. Waar ook tijdens die zoektocht , ik die verlangen naar ouderlijke goedkeuring tegenkwam.
Sinds mijn hechtenisperiode in België, lijkt het erop dat alles wat ik nu doe goed genoeg is zolang ik maar bezig ben.
Mijn ouders snappen nog niet helemaal hoe ik in het leven sta, en zelf had ik daar ook moeite mee te accepteren wie ik ben en hoe ik in het leven wil staan. Regelmatig stil staan bij de vraag; Wat het leven, of het universum, God, waar je ook in mag geloven, voor mij voor ogen heeft?
Zelfreflectie en Levensvisie: Acceptatie en Ontdekking
Dus ja, waar met alles wat ik tot nu heb meegemaakt, beginnen we dan? Al een tijdje wilde ik artikelen schrijven en voelde dat ik deze “letters to my unborn child” wilde noemen. In deze serie zou ik als een soort dagboek delen hoe ik het leven ervaar en wat er door mij heen gaat en, belangrijk, waar ik vandaan kom en hoe mijn denken is geëvolueerd tot wat het nu is. En dat ik de uitspraak doe dat mijn leven de afgelopen zeven jaar magisch is.
Nee, laat mij het beter formuleren: ik heb Het nu bewust mogen ervaren en dat het leven vol magie is, en dat er voor ieder een pad is. Echter, van wat ik om mij heen heb gezien, van lesgeven aan kinderen tot aan ouderen in hun laatste adem bijstaan in het zorghuis, vergt het wel keuzes en inspanning van je.
“The graveyard is the richest place on earth, because it is here that you will find all the hopes and dreams that were never fulfilled.”
Les Brown
Moet jij per se iets bereiken in het leven?
Voor mij is het leven an sich, dus wie jij bent, goed genoeg. Jij dient al een functie, net als de functie van tomatenzaadjes, een van die zaadjes zal weer uitgroeien tot een tomatenplant.
Nu de vraag is, wat is er nodig om niet een van die zaadjes te zijn die niet uitkomt tot een tomatenplant?
Het lijkt nu dat ik insinueer dat je per se iets moet doen. En hier komt dus waarom ik uitgebreid de “letters to my unborn” wil schrijven en eigenlijk mijn visie en ervaring in het leven wil delen, want het ligt wat genuanceerder en is eigenlijk niet in woorden te omschrijven. Maar we kunnen een poging wagen.
Een cirkel betaande uit lijnen..
Ik hoorde tijdens een lezing van een Indiase filosoof over “via Negativa”. Wat is dat? Stel je voor dat je allerlei lijnen aan het trekken bent, maar tijdens het trekken van de lijnen van boven naar beneden, stop je. Naarmate je dit doet, ontstaat er een cirkel, bestaande uit lijnen die je hebt getrokken, net als een printer. Maar op een gegeven moment til je de pen van het papier op en begin je met de volgende lijn. Je hebt hiermee een cirkel gecreëerd, zonder dat je een cirkel hebt getekend. Je tekende lijnen en de cirkel is voor de interpretatie van de persoon.
Dus als ik mijn verhaal opschrijf, dan is het mijn verhaal, echter hoop ik dat jij hierin iets voor jezelf eruit haalt. Kijkt wat jou doet bloeien in dit moment. Dat je vragen leert stellen, zoals, kun jij de wereld zien zoals het is? Kun jij jezelf daarin zien en wat jouw rol daarin kan zijn? En hoe kom jij tot die antwoorden?
Bewustzijn en Reflectie: Kritisch Nadenken en Levenservaringen
Deze wereld zit vol met mensen die zich niet bewust zijn dat wat zij denken te weten, hun is verteld en die zij maar aan het napraten zijn. Dingen uit een boek oplezen en het zelf niet leven. Dit kunnen en vaak zijn het ook boeken die als heilig gezien worden, verzen citeren, quotes, en denken dat daarmee de wereld vooruitkomt en vergeten te kijken naar wat het verleden ons nu vertelt.
Want als één boek voldoende was voor ons mensen, dan zouden we toch al hebben geleerd hoe we met elkaar om moeten gaan? Maar mijn ervaring is dat wij mensen niet op die manier leren, en ik ook niet.
En toch paradoxaal, heb ik andere denkwijzes en boeken mogen openen en toelaten in mijn leven, wat mij tot dit punt heeft geleid dat ik jou dit nu schrijf. Dus hoe kun jij weten wat je wel of niet toelaat in jouw leven?
Uitdaging in het delen
Mijn intentie is enerzijds om een verhaal aan jou door te geven en jou door mijn verhalen kritisch te leren kijken naar de wereld en dat wat je is aangereikt. Daarbij is het ook een manier voor mij om mijzelf te uiten en te mediteren.
Bovenal wil ik al deze verhalen registreren, een soort dagboek dat wij jaren later nog kunnen teruglezen. Nu, met zoveel invalshoeken en magische momenten in mijn leven, is de vraag: waar zullen we beginnen?
Laten we beginnen met de persoon van wie ik voor het eerst hoorde dat ik over mijn vragen moest mediteren. In een periode waarin ik naar zekerheid zocht, was dat niet het advies dat ik wilde horen. Maar het was wel het antwoord dat tot op de dag van vandaag is blijven hangen. Een persoon wiens naam gelijk staat aan de drager van nieuwe mogelijkheden en veranderingen. Eiso Vaandrager.
