Ah, fuck it. Ik voel me op dit moment kut en onzeker, wetende dat het universum wel met antwoorden komt, maar ik kan dit niet zo lang voor mij blijven houden. En dat niet met de intentie om hulp te vragen, want ik weet dat het goed is; ik heb mijn gezondheid, nog een dak boven mijn hoofd en ik weet dat ik altijd bij de mensen om mij heen terecht kan.
Mijn Observaties:
Waar ik mee zit—vooral sinds de hele griepperiode en hoe daarmee is omgegaan—is dat het heel duidelijk werd dat er wel wat meer aan de hand is dan de ideeën waar de gemiddelde mens mee opgroeit. Met de american dream, dat mensen eerlijk zijn, dat je werkt om iets te worden, om bij te dragen aan de maatschappij. Je wordt bijvoorbeeld iemand die beschermt als militair of politieagent, of een heler zoals een dokter, of iemand die medicijnen ontwikkelt.
Maar wat hebben we gezien? Ik weet niet hoe anderen ermee omgaan, maar wat ik zie is het negeren. We verdoven ons met entertainment, schuilen achter titels, duiken in politieke topics om maar af te leiden. Van de white parties van P. Diddy tot aan welke voornaamwoorden iemand gebruikt. We kijken naar buiten, maar wie heeft ons geleerd om naar binnen te kijken? En zelfs die wereld is gehackt door goeroes die achteraf hun volgers blijken aan te randen.
De uitdaging van spiritualiteit:
En dan kom ik tot het punt: dan ligt het wel aan mij. Ik heb mijn focus niet scherp. Oké, waarop te focussen in een wereld waar zelfs de spirituele kant gekaapt is en je niet weet op welke informatie je kunt vertrouwen? Waar doen we het dan voor?
Enerzijds ben ik dankbaar voor de mensen die voor mij zijn gekomen, zoals een Jiddu Krishnamurti, die de wereld rondreisde om mensen vrij te maken van conditionering, vrij te maken van angst. Desondanks zei hij dat hij in zijn 92 jaar geen verschil of verandering heeft gezien en dat het allemaal hetzelfde is en blijft. Wat blijft er dan nog over?
Mijn innerlijke reflectie:
Nu weet ik dat we allen een ‘art’ hebben om te brengen en te delen, en misschien is dat onderdeel van het proces om mijn ‘art’ te vinden. Ze zeggen: een betekenis en doel kan iedereen wel verzinnen—it’s just a matter of picking one. Maar ik voel angst om iets te kiezen dat bijdraagt aan het collectieve probleem.
En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die het minder hebben dan wij. Ik volg veelal video’s, gedachten en boeken uit de westerse wereld, met tips en suggesties die niet zouden werken voor iemand die niet eens toegang heeft tot het internet, en ik voel me daar kut over. Zeker als je bedenkt dat de telefoon die wij hebben ook gewoon door de kobalt uit deze mijnen komt, en dat zij geen besef hebben van wat er mogelijk is. En als dat al zo is, dan alleen als ze een determinatie hebben zoals UFC-vechter Francis Ngannou, die na meerdere pogingen vanuit Kameroen naar Amerika is gekomen en zijn (vrijwel onmogelijke) droom heeft weten waar te maken. Wat hij daarvoor heeft moeten doen is incroyable. Het Tegen alle verwachtingen in het heeft gehaald. Is dat dan het antwoord? Gewoon egoïstisch winnen op eigen voorwaarden, zo groot, zo fucking groot, dat je dan wel mensen kan helpen met financiële middelen, je eigen verhaal enzovoort, door je te focussen op jezelf. Is dat het antwoord?
Volgens mij is dat het. Het is niet negeren, maar een regelrechte focus op zelf, het beteren van de zelf.
Het plaatje dat steeds terugkomt, is terugtrekken in de bergen, een paar kippen houden en innerlijke rust vinden, maar dan loop ik ook weg. En het feit dat ik tot deze mentale break heb kunnen komen, is dan ook niet eerlijk, want mensen voor mij hebben ook het werk voor ons gedaan. Is het dan niet mijn verantwoordelijkheid om daar mijn ‘art’ in te vinden? Zorgen voor mezelf, mijn gezondheid, mijn zaakjes op orde, en jullie meenemen op deze reis. Dat ondanks de struggles er iets uit kan komen wat ik zelf nog niet weet, maar ik weet dat het er is, ik weet dat het komt.
Inspiratie en Hoop:
Hier en daar luister ik naar gesprekken met mensen die een vorm van succes hebben bereikt en vertellen hoe ze door moeilijkheden zijn gekomen waar ze nu zijn. Moet ik dan ook wachten? Ik weet het niet, ik zal toch ook wel niet de enige zijn.
Hoe ik hier eerst mee omging, is dat ik van mensen naar wie ik opkijk, mentale modellen heb—gesprekken met hen in mijn hoofd. Echter is dat niet meer genoeg. Waar is mijn stem? Het gesprek met mijzelf.
Conclusie:
Ik deel dit omdat ik wil dat mijn kinderen lezen dat ik het ook moeilijk heb gehad in dit proces van ontdekken en weten wat er in de wereld gebeurt en de mini mentale breakdowns—standing in the rain while trying to stay dry—en hen laten weten dat, zoals Jelly Roll in zijn muziek mooi zegt: “Nobody walks through that door on a winning streak.
En zeker dat ook na het uitschrijven voel ik me beter, en ik besef dat het een focus van moment tot moment is op mezelf en being the best I can be every time. En dat momenten van waargenomen zwakheden momentopnamen zijn. It will pass, keep on going on, want er is een energie die boven onze perceptie gaat die aan het werk is. We have to keep doing our thing. Do your things and keep finding out what that thing is—share, and care, and bless, and be, and express.
Ik deel deze gedachten omdat ik vermoed dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Misschien kunnen we samen op zoek gaan naar betekenis in deze verwarrende wereld. Laten we eerlijk zijn over onze onzekerheden en streven naar authentieke verbindingen, ondanks alle afleidingen en illusies om ons heen.
Herken je jezelf in deze gevoelens? Hoe ga jij om met deze uitdagingen?
