Introductie
In 1983 vondt er een bijzonder gesprek plaats tussen psychoanalyst David Shainberg en filosoof Jiddu Krishnamurti, in dit gesprek doken zij samen in het process van het denken, geheugen en de illusie van continuïteit. Deze blog is onderdeel van een serie waar ik verschillende interviews en gesprekken ga analyseren en mijn eigen input er aan geef.
Beiden sprekers gingen in dialoog over het volgende:
- Hoe komt het dat illusies en alles wat het denken creëert zich zo sterk aan ons opdringen?
- Wat kun je voor een ander doen als die gevangen zit in illusies?
- Waarom hechten mensen zo veel belang aan hun eigen egocentrische activiteit?
- Is het ‘ik’ iets wat losstaat van de herinneringen?
Woord vooraf
Vind je het goed als ik mijn enthousiasme rondom deze interviews met jou deel?
De manier waarop er gesproken wordt tijdens de interview klinkt mij niet vreemd. Alhoewel het mijn hersennen echt aan het werk zet, voel ik niet dat het onzin is. Het wekt juist mijn nieuwsgierigheid …
Zo ver ik mij het kan herinneren ben ik altijd bijzonder nieuwsgierig geweest. Waarom kreeg ik klappen van mijn moeder? Waarom moet ik naar school? Waarom mag ik thuis geen vragen stellen?
Zo terugkijkende van wat ik mij nog kan heugen is dat ik constant gesprekken voerde met mijzelf, denkbeeldige discussie tussen mij en mijn moeder. Het was net een potje schaken. Ik moest een beschrijving vinden, waarbij mijn moeder mij wel antwoord moest geven. Jammer genoeg, had mijn moeder altijd nog de “waarom-daarom” kaart, waar ik gewoonweg niet tegenop kon.
Je zou kunnen zeggen dat het mij heeft gevormd om te zoeken naar de feiten. In gesprekken merk ik dat ik zoek naar een gelijke grond vanuit waar argumenten kunnen groeien. Spijtig genoeg, is dit niet iets waar iedereen zich mee bezig hield.
“Waarom complex denken, als iedereen wel lijkt te begrijpen wat er wordt gezegd?”
Hier ga ik in het volgend artikel wat dieper op in. Voor nu heb jij het misschien al door wat mij aantrekt van deze interviews…
Dat elke interpretatie onder een vergrootglas wordt geplaatst, en gekeken wie wat begrijpt en waarom.
Mijn doel met deze artikelen is om het dialoog voort te zetten en manieren vinden om mijzelf op een manier te uiten dat spreekt vanuit de spark van ons allen.
In dit artikel gaan we in op de vraag waarmee wij in deel 1 gebleven waren:
1 | Hoe komt het dat illusies en alles wat het denken creëert zich zo sterk aan ons opdringen?
Hoe zou je er achter kunnen komen dat je zelf niet voor de gek houdt?
Vaak neigen we al snel te gaan naar antwoorden zoals “ iedereen heeft zijn eigen waarheid” en “Je zult het antwoord toch nooit weten.” Deze antwoorden zijn nog steeds relatief aan een bepaald (vooraf bedacht) beeld.
“Maar ik denk nergens aan, Ik ben gewoon aan het lezen.” Hoe weet je dit? Je bent je ook niet bewust van je hart… Tot nu..
Probeer het eens, wat komt er bij je op terwijl jij dit leest?
Ik kijk op dit moment naar mijn eigen conditionering en ik voel een gevoel van paniek opkomen. Is dit wel echt paniek, of een reactie op een gedachte. Wat is deze gedachte?
Dat ik iets moet bereiken in het leven…
Hier is dus een dunne lijn, want je hebt Hippie zijde waar je heel de dag niks doet want alles is toch een illusie en we zijn allemaal 1, cumbaya zingend rondom het vuur en je hebt de control freak zijde, mensen die geloven dat zij overal control kunnen hebben.
Wat kies je? Waar bevind jij je?
In momenten van meditatie lijkt het erop dat ik lagen van conditionering aan het pellen ben. Een gevoel van frustratie, “Al deze onzin, wat is dan mijn essentie?”
Zie jij wat er zojuist heeft plaatsgevonden?
Ik ben benieuwd, is er misschien een andere weg? Een weg die ook energie vereist, energie die wellicht nu gebruikt wordt om een bepaalde identiteit in stand te houden. Die het “ik” en al haar zorgen in leven houdt.
“Het denken creëert de wereld om ons heen.”
Eerlijk, hoe weet jij wie of wat jij bent?
Door in de spiegel te kijken? Is het misschien het contact met de mensen om jou heen? Of is het hoe de mensen op jou reageren wanneer zij jou zien?
Laten wij samen met jou en de sprekers in het interview deze wandeling maken. Hier en in het nu, in alle rust, met een onderzoekende geest.
Wees lekker sceptisch. Neem niks aan van wat ik zeg, maar zie het voor jezelf. Ik wil je wel wat meegeven mocht je de interview gaan beluisteren. Zie het als een referentiekader.
Zag jij vroeger ook van alles bewegen in je kamer?
Haha, ok laten we een voorbeeld nemen wat wij allemaal wel kennen.
Optische illusies. Zaken waarbij je zou zweren dat wat jij ziet klopt…
En toch is de feitelijke realiteit toch anders dan wat jij denkt te weten.
Waar ik naartoe wil gaan met dit voorbeeld is dat wij de perceptie van onze illusies ook meenemen in onze dagelijkse communicatie en aannemen voor feiten.
Het begint al wanneer er niet samen gekeken wordt naar de de betekenissen en waardes die er aan sommige woorden gegeven zijn.
In het interview tussen Dr. Shainberg en Krishnamurti hoor je dan ook dat er eerst gezocht wordt naar een gezamenlijke voetstuk vanuit waar zij kunnen beginnen met het onderzoek. Dit proces alleen al vergt enorme energie, en heb er vooral ook geen haast bij. Haast om het te begrijpen, snel naar het volgende punt, laat het zijn verloop nemen en terug komen in jouw dagelijks bestaan.
“It is love alone that leads to right action. What brings order in the world is to love and let love do what it will.”
― Jiddu Krishnamurti
