“Real artists ship.”
– Steven Jobs
Hoe waardevol is het werk wanneer deze niet wordt gepubliceerd? Dit geldt ook voor de projecten die nooit van de grond zijn gekomen.
Tuurlijk zal het wel een reden hebben, en het mooie van deze “verklaringen” is dat ze allemaal “geldige” gronden hebben.
Waar wil ik heen met mijn punt? Nou, zou het kunnen dat de uitleg die ik mijzelf vertel, geboren is als gevolg van de manier waarop ik ben opgegroeid?
Hoe diep gaan deze overtuigingen en verhalen die wij ons zelf vertellen?
Mij is bijvoorbeeld niet geleerd om te kijken naar de wereld als 1 geheel. Ik heb geleerd om grenzen te zien, verschillen op te merken en in hokjes te denken waarbij ‘slecht’ en haar oppositie ‘goed’ een factor spelen.
Hoe zou het zijn als wij vanaf jongs af aan worden gestimuleerd om de wereld te ontdekken zoals het echt is. Dus de ‘computers’ in de brein van onze kinderen met rust laten. Niet programmeren met een naam, vlag of geloofsleer.
Ik denk dat dit ook een uitdaging is voor ontwikkelen van Kunstmatige intelligentie. In een computer programmeren dat wij als mensheid, verschillende religies hebben en elkaar moorden uit naam van een stukje gekleurd katoenen kleed.
De kracht van creatie.
Ik denk dat wij allemaal in essentie de kracht van creatie hebben meegekregen, een kracht waarbij wij elkaar herinneren wie wij zijn. Het is misschien niet iets wat jij meteen herkent.
Er is iets “in” ons allen dat zich wilt uiten. Jammer genoeg is het process van het uiten bevuild met angst en aangeleerde verhalen over wat de uitkomst zou moeten zijn.
Het is wat zweverig beschreven en niet heel tastbaar in het leven waar je belasting betaalt, brood op de plank moet verdienen en zorgen voor jouw familie hebt.
Van magie tot aan het zelf doen.
Welke moment ken jij, waarbij je voelt dat er iets magisch gaande is rondom jou? Soms wordt het wel eens inspiratie genoemd, nieuwe inzichten of de stem van God.
In het boek “Linchpin” van Seth Godin wordt naar mijn inzicht, belangrijke tools aangereikt om het werk voort te zetten en bovenal te publiceren/delen! Het boek is beschreven in termen die in elk management meeting gebruikt kan worden.
De ‘ik’ van vandaag, is de ‘ik’ van morgen.
Het (onderwijs) systeem is niet iets wat je kunt aanwijzen. Wij met zijn allen maken deel uit van dat systeem. En wij zijn met z’n allen verantwoordelijkheid voor de educatie van deze en de volgende generaties.
Ik wil even graag een apart punt in brengen, wat op het eerste oog wellicht niks met het onderwerp te maken heeft. Volg mee, wil je?
De soldaat van gisteren, was de ik van vandaag.
Ik lees niet vaak over de karaktereigenschappen die grote beschavingen heeft doen verdwijnen. Is dit iets waar jij weleens over hebt gehoord?
Wat maakt de ‘wij’ van vandaag anders dan de personen in 1940, 1801 of het jaar 1001?
Hebben de computers in onze broekzakken ons nu echt anders of slimmer gemaakt?
Ik speel met het idee dat de angsten en emoties van toen als collectief de beschaving heeft doen verdwijnen.
Kijk maar naar vandaag. Naar het nu, naar dat wat is. Wij als mensheid hebben de atoombom gemaakt en alhoewel jij en ik deze niet hebben bestudeerd, dragen wij nog steeds verantwoordelijkheid hiervoor.
Niets doen, is ook iets doen.
Wij hebben zo’n systeem met elkaar gecreëerd dat ruimte heeft gemaakt voor gevaarlijke technologische mogelijkheden. Ik ben benieuwd hoe zulke dialogen plaatsvinden in het onderwijs?
Je voelt het al.. Beetje weerstand. Te ver van mijn bed. Onbekend.
Vandaar dat het boek “Linchpin” een geweldige tool is.
Mijn aanname is; dat wanneer er naar de wereld als geheel wordt gekeken er vanaf dat moment een juiste actie ontstaat. Juist, niet in de zin van goed of fout.
Het is ook niet een “juiste actie”, wat de problemen doen oplossen.
Maar een actie, waarbij er niet meer aan het probleem wordt bijgedragen.
“I was once asked why I don’t participate in anti-war demonstrations. I said that I will never do that, but as soon as you have a pro-peace rally, I’ll be there.”
― Mother Teresa
