Ik weet wat ik zie, ik zie God, ik aanschouw haar.
Een energie die overal en in iedereen te vinden is; een goddelijke energie die in jou, in mij, bij jou te vinden is.
Iets wat mij aantrekt, is to please my God. Het is ten alle tijden, en ik zie het in allen, maar ook de schaduw.
Daar waar ik mij nu angstig voel. Van wat ik dacht dat het geheel was, zie ik nu maar een fractie. Een fractie die mij beïnvloedt.
De dualiteit van het leven.
Ja, ik zie het in jou. Ja, ik zie de vermomming van conditionering.
Ik zie jou, mij, de schaduw, Ik zie…
Mijn lusten en lasten.
Maar als morgen niet bestaat,
als gisteren maar een gedachte is geworden.
Als God het geheel is, iets wat niet te bevatten is, niet op te delen is..
Dan, wat is het wat ik zag?
Dan, wat is het wat ik zie?
Vooral in deze tijd-gesimuleerde projectie van een wereld,
Was het moment, niet het geheel?
Op zoek naar God, creëer ik een altaar waar ik mijn zijn in het moment laat opgaan.
In een moment van oprechte toekomen van elkaar,
van momenten, van lichamen,
van intentie, van zijn, van getuigen.
Van zoeken, naar zijn.
Van delen, naar het geheel.
Van weten, naar niks weten.
Kan ik hier zijn, met jou?
Voel jij dit ook?
In liefde gezien willen worden?
Niet in gemaakte liefde van zalige schuld,
maar een liefde die zelfs wanneer een roos wordt doorgeknipt,
dat ondanks deze vroegtijdige dood van de Roos, het haar geur op de schaar achterlaat,
Voor een ieder, voor een kort moment. Gewoon omdat dat Het was, en Is…
Deze geur mag ontvangen als laatste boodschap,
Een geur die jij wilt vast houden, als dagelijkse herinnering,
Een geur die langzaam vervaagt wanneer deze nu in een vaas is gezet,
Met de hoop om die schoonheid, dat moment,
vast te houden, in te lijsten, en dagelijks te aanschouwen.
Maar het moment was het moment,
en dat komt nooit meer terug.
Het was en het is geweest,
zoals de heerlijke memories in het leven.
We voelen…
maar niks is minder waar.
Het was dat moment.
Niet gisteren. Niet morgen. Maar nu.
Ik bedank je voor deze kans, voor het kunnen zien,
en aanschouw dat wij allen hier connected zijn,
op grote schaal: Lijden,
op kleine schaal: Geluk.
Wanneer we zoeken,
Wat vinden we dan?
We kunnen alleen zoeken naar dat wat we kennen.
En dat wat wij kennen, herkennen,
is niks meer dan een projectie van onze eigen mind.
En God kunnen wij ons niet voorstellen.
Stel, dat het geheel, zit hem in Het moment, nu…
In stilte, wat er tot je komt, van het zien van de Roos,
Het ervaren van schoonheid, van ingaan op dat gevoel,
voor wat we voelen, niet wat je bedacht,
Voel je om mee te gaan? Ondanks wat de buitenwereld tegen ons zegt?
Of blijf je vast in een kostuum?
Wat als je leerde te voelen wat echt is?
Leren zien, dat liefde er altijd is.
Ga voor die ene kus, boek die ene vakantie,
Ga op reis, die ene innerlijke reis, waar je dwaalt,
Afdwaalt, verdwaald, en wanneer je Het tegenkomt,
Geef jij dan aan wat je niet leuk vond?
Vertel je dat je je eenzaam en alleen voelt?
Deel jij met de mensen die jij tegenkomt, wat je erbij voelt?
Of zoek je naar de juiste woorden, voor iets wat zich niet laat omschrijven..
Voor iets, wat er al is, in dit moment..
“Hey, ik voel wat op dit moment, jij misschien ook?
Zullen we dit samen verder ontdekken?”
Ik heb veel om te un-learn,
Voor mij was het alleen maar het hebben van seks.
Zoeken naar bevestiging van wat ik dacht dat ik moest zijn,
Penetrerend kijken naar wie ik kon penetreren.
Niet wetend, wat Het van mij vroeg,
Wat Het mij liet zien,
In het diepste van mijn zijn,
gooi ik mijn eigen programma erop.
Hoe weet ik dan wat ik zie? Zie ik God?
Ik aanschouw haar.
Een energie die overal en in iedereen te vinden is; een goddelijke energie die in jou, in mij, bij jou te vinden is.
Iets wat mij aantrekt, is to please my God. Het is ten alle tijden, en ik zie het in allen, maar ook de schaduw.
Daar waar ik mij nu angstig voel. Van wat ik dacht dat het geheel was, zie ik nu maar een fractie.
Een fractie die de zelf beïnvloedt. Het geheel van het zijn.
De dualiteit van het leven.
