Ik kwam snel thuis, zette mijn laptop aan, ging naar docs.new en begon te typen wat er door mij heen ging, niet wetend dat wat ik intypte niet werd geregistreerd.
Toen ik het doorhad en opnieuw moest beginnen, kon ik al niet meer schrijven dat ik me klote voelde. Want dat is hoe ik begon. Maar “klote” was inmiddels een te klein woord voor wat er door mij heen stroomde.
De laatste weken sta ik vaker stil, en beeld ik me de geest van de vorige eeuw in. De geest die denkers van die tijd beïnvloedde en hen zaken helder deed zien.
Maar ook de geest die ervoor zorgde dat ze zich terugtrokken in cynisme, zich afkeerden van de massa, maar ook daardoor eraan kapotgingen.
En ik, ik voel datzelfde pad op de horizon, daar voor mij. Misschien is het er al. Dus ja: wat nu?
Want eerlijk, je hébt die keuze. Om je leven vorm te geven. Om een leven te creëren dat werkelijk van jou is.
Maar terwijl ik dit typ, hoor ik de stem van het dagelijkse leven in mijn hoofd: werk, gezin, verantwoordelijkheden.
“Makkelijk praten,” fluistert die stem. Wacht maar, wanneer je echt verantwoordelijkheden hebt, kijk dan hoe je praat.
Maar maakt dat de woorden minder waar? Is het echt zo dat je géén keuze hebt?
Of beeld je je vooral de gevolgen in, dus allesbehalve een leven van harmonie en vrij van emotioneel lijden?
In mijn directe omgeving ben ik niet bekend met de intieme details van het leven van een ander, maar van de mensen van wiens biografieën ik heb gelezen, en zij deelde dezelfde momenten van twijfel en het maken van keuzes en offers….
En opnieuw stel ik mezelf de vraag:
Heb ik die keuze écht gemaakt?
Wil ik naar de top van de berg en zie ik werkelijk wat daarvoor gevraagd wordt?
Want dat betekent:
Het loslaten van alles wat je denkt dat normaal is.
Je onzekerheden.
Het beeld dat je ouders van je hebben.
De goedkeuring van vrienden en familie.
Want alleen jij en jouw Begeleider weten what’s up.
En ik voel het weer: dat moment van release.
Ik zie de gedachten opkomen.
Twijfel.
Ben ik gek? Is dit falen?
Zien mensen mij als zielig en verdwaald?
Maar wat is falen?
En is verdwalen eigenlijk wel zo erg?
Zoveel mensen keken ooit naar de horizon en voelden de aantrekking bij die gedachte: er is meer.
Ze trokken eropuit. Geen Google Maps. Alleen de sterren en een gebedje.
Velen keerden nooit terug met schatten. Geen fame. Geen geschiedenisboeken.
Maar ze bestonden.
En ik geloof: hun geest is nog steeds om ons heen. Bereikbaar. Levend.
Zelfs als hun reis leidde tot een “vroegtijdige” dood, was dat dan geen leven dat écht geleefd werd?
Een leven dat streefde naar oprechtheid, respecteerde dat wat tot hen kwam en dat wat de wereld zegt wat echt is, te negeren.
Want wat weet de massa nou?
De massa weet wat de massa weet.
En dat is overleven.
Het doosje waar je in bent geplaatst dat nu “thuis” wordt genoemd,
met oorlogen op tv, brainwashing muziek over single ladies, moet je zoeken naar licht en inspiratie.
Zoeken naar mensen die zien dat wat aan de massa wordt gegeven, bedoeld is om hen daar te houden:
Van thuis, naar ziekenhuis, naar licht uit.
En ik? Welke identiteit bouw ík op?
Ik zie mijn gevangenissen:
mijn verleden, mijn denken, mijn patronen.
Ik zie hoe ik afdwaal in spiralen van negativiteit.
Hoe ik soms droom dat ik wakker word met de kracht van honderd paarden,
en genoeg blessings voor iedereen.
Maar de waarheid is anders.
De waarheid is:
Ik trek me terug.
Sluit me af.
Denk dat ik te veel ben.
Dat ik mensen lastigval met mijn bestaan.
En ik zie het: ook ík lijd.
Ook ík zie de oorlogen.
Ook ík weet wat de massa weet.
So what’s there to do?
Luisteren.
Zoals nu.
Want elk moment draagt een les.
Zelfs dat wat ik als pijn en medelijden wilde wegduwen.
Want ik ben niet zoals de massa, toch?
Echter, niet is minder waar…
Want als ik echt zie,
dat ik de wereld ben,
en de wereld ben ik.
Dan kan het dat het gevoel zich oplost in het besef.
Dus bij deze:
Ik offer besef aan mezelf.
En ik deel dit moment met jou.
Wanneer jij besluit om jouw leven écht te leiden,
sta je alleen. Aan de top.
Jouw top.
En niemand bereikt die plek behalve jij.
Er is geen boek dat je vertelt hoe.
Geen negen stappen naar succes.
Geen vier life hacks.
Geen niks.
Wat je ook doet…
Keep expressing your existence.
“Truth is a Pathless Land”
