1/
Mijn dagen komen regelmatig in een spiraal van emoties en en soms pijnlijke inzichten.
Geen rechte lijn omhoog, niet clean vooruit. Eerder, golven waarin ik weer terugkom bij plekken waarvan ik dacht dat ik ze al voorbij was.
En steeds vaker merk ik: Ik ben vooral bezig met het ontleren.
Gewoontes afleren, identiteiten ontleden, en kijken naar de manier waarop ik weer identificeer met gedachten van controleren.
Ik zie deze wereld.
Ik zie het door mijn ervaring, dingen die gewoonweg niet kloppen. Een wereld die ons gek, geëntertaind en ziek houdt. En ondanks dat het aan de buitenkant lijkt alsof mensen chill zijn en zich nergens iets van aantrekken, blijven we gewoon rondlopen met elkaars gedrag, met onze eigen projecties, met conditionering.
Problem? No!? No!
No Problem!
Want eerlijk? Vanaf waar ik nu sta, kan ik niet doen alsof ik begrijp wat jouw proces is, want iedereen komt ergens anders vandaan. Maar wat ik wel zie, is dat het huisje-boompje-beestje-verhaal het lijntje is dat ons allemaal binnen de lijntjes houdt.
We werken om een onderdak te betalen, en dat onderdak wordt de plek waar we lekker bijkomen, toch?
Gedachteloos tv-kijken, scrollen, moods laten beïnvloeden door buitenwereld-shit die we maar half begrijpen.
En ondertussen protesteren we op straat, roepen we van alles, maar diep vanbinnen is het allemaal een manier om maar niet stil te vallen, om niet écht te voelen wat zich binnenin wil tonen.
Want als dat gebeurt, komt de stilte.
En in die stilte woont je essentie. Een stilte wat er altijd is geweest tussen twee gedachtes. Het besef dat veel van wat je denkt nodig te hebben, de richting waarop je leven zou moeten gaan, de hoeveelheid energie die je wijdt aan je eigen gezondheid, fluistert dan terug.
Ik denk dat jij het ook hoort.
2/
Het enige antwoord dat ik echt zeker voel, is om mijn eigen waarheid te leven.
Niet in theorie, maar als actie. Als geleefde ervaring, rauwe confrontatie. En dat elke dag opnieuw. Dus trek in 3 pizza’s elke dag opnieuw, Yes go for it.
Welke waarheid komt dan aan het licht?
3/
Vanochtend stond ik op, zoals bijna elke ochtend met de gedachte:
“Today is going to be a better day.”
Waarom?
Omdat m’n relatie de plek is waar alles zichtbaar wordt. Elke dag voel ik daar iets misgaan, iets frictie geven, en dan komt die stem weer:
“Ben ik te streng voor mezelf?”, “Heb ik haar weer slecht laten voelen?”
Ik zou het moment kunnen laten voor wat het is, een ieder heeft immers z’n ding. Niemand is perfect, toch? Ja, Maybe. Of misschien is dát weer precies zo’n idee dat ons middelmatig houdt. Wat bedoel ik ermee?
Niet iedereen hoeft Olympisch goud te winnen in breakdancen, maar iedereen heeft wel een ding waar hij of zij figuurlijk goud op kan halen. En dat goud, dat talent zal net als alles naar boven worden gehaald.
Vinden in jezelf, diep gegraven. Misschien eventjes geleefd. En het roept om zich te tonen, en waar wordt dat zichtbaar?
In je leven.
In je problemen.
In hoe jij ermee omgaat.
In de energie die je erin stopt.
In wat je voor eens en altijd wil breken, begrijpen, en bevrijden.
4/
Ik heb van alles geprobeerd om me niet te laten raken door hoe m’n vrouw zich beweegt in de keuken. Maar als ik eerlijk ben, is dat nog steeds een plek vol triggers.
Want die keuken,dat was voor mij, sinds mijn zesde of zevende, een plek van straf.
Een plek die gebruikte werd om me klein te houden:
“Je mag niet naar buiten tot het schoon is.”
“Geen druppel morsen.”
“Je kookt zelf. Je zorgt voor je broertje.”
En dus werd de keuken de plek waar ik leerde vis schoon te maken, eten klaar te maken, waar ik bewust moest zijn van alles wat ik maar vies kon raken met mijn vingers. Ik heb een superman micro-visie ontwikkeld waarbij ik elke stofje, krasje en vlekje op het aanrecht kon zien. Alles moest spotless.
Want als het niet spotless was, was ik weer fout.
En toen ik 18 was, uit huis, begon ik pas te zien: Deze superman-visie is niet normaal.
Ik kwam bij anderen thuis, ging chillen, en de eerste keer dat ik met een vriend meeging naar zijn vriendin in Amsterdam, viel ik door de mand. Ik maakte opmerkingen over de staat van het huis.
Niet met een slechte intentie, maar in mijn hoofd, mijn beleving:
als je huis niet opgeruimd was (volgens mijn moeder standaarden), dan was er iets mis met jou.
Zij begon te huilen. Mijn vriend werd boos.
“Je bent toch niet lomp, hoe zeg je dat…”
Het overkwam me opnieuw op m’n 24ste. Met een andere vriendin, bij een stel thuis.
Ik zei weer iets over de staat van het huis. En zonder iets te zeggen stond de vrouw op en wilde gaan stofzuigen. Haar man hield haar tegen:
“Laat het. Dit is óns huis. Als wij het zo willen, is dat ons ding.”
En daar was weer die schaamte.
Shit. I did it again.
5/
Nu, in mijn 3 decennia van mijn leven, meer dan 10 jaar later, denk ik dat ik het losgelaten heb. Maar de waarheid is, ik voel het nog steeds.
Ik kijk naar mijn vrouw.
Ze wast haar handen, loopt naar de andere kant van de keuken met natte vingers,
laat druppels vallen.
Schenkt een smoothie in, laatste druppel op tafel.
En dan voel ik het.
Elke reden om iets te zeggen.
Niet grof, maar subtiel verpakt als:
“Bewustwording.”
En op de oppervlakte klopt het, ja, ze mag leren beter op te letten.
Maar dat is niet de echte vraag. Dat is niet DE vraag die komt als je in Life voor Goud wilt gaan. Goud die niet komt, omdat je traint zoals Micheal Jordan dat zou doen. Al zou je al zijn stappen exact volgen zoals hij dat deed, kwam je alsnog niet bij de NBA.
Maar wat wel?
Wat is hierin De Waarheid? Wat is hierin de echte vraag?
Ontneem ik haar niet haar eigen ritme, haar eigen leerweg. Controle die zich weer toont, vermomd als een “les” voor haar?
Zij heeft niet dezelfde ervaringen als ik. Zij is niet mij, zij is een totaal ander persoon, een ziel, een blessing.
God in the living flesh. Iemand die hier ook een purpose leeft, een pad bewandelt alleen zichtbaar voor haar. En dat kan alleen zichtbaar worden wanneer zij op haar manier leeft, en ik haar lief heb daar waar zij staat. Wat heb ik hier in te zien?
Die controle.
Dat stemmetje in mij dat denkt dat als het huis klopt, ik dan pas mag ontspannen.
En dat is de koppeling met de leugen van het huisje-boompje-beestje:
Dus hier, bezig met unfucking myself, op momenten wanneer de verleiding groot is om gewoon te zeggen:
“Laat het, fuck it, leef gewoon je leven.”
Maar wat voor leven is dat dan? Wanneer je vol met programmering zit. Onverwerkte en vaak onbedrukte gevoelens. Dingen die jij als pure waarheid ervaart, maar niks meer dan dan een laag van condens op een spiegel.
6/
Dus wat is er te beleven in een leven waarin je vooral suffering ziet om je heen?
Waar je niet weet wat waar is, en je eigen essentie steeds verder wordt ingeperkt door verwachtingen, druk en afleidingen. Afleidingen die steeds meer in jouw psyche weet door te dringen.
Dat zelfde leven waarin het moeilijk, bijna onmogelijk is gemaakt om ruimte te ervaren voor je eigen artistiek veld, je innerlijke expressie, je ritme, Jouw fucking essentie!
De maatschappij heeft als collectief zware verwachtingen. Als je een huisje hebt, een relatie, een kind dan ben je ‘normaal’.
En ondertussen…
Worden mensen ziek. Gaan mensen uit elkaar. Zaken die we gewoon normaal zijn gaan vinden.
Makkelijk om te zien dat de farmaceutische wereld erop gebouwd is om je ziek te houden. En nee, je kunt niet naar 1 persoon de vinger wijzen. Want er wijzen er 3 terug naar jezelf. Ja daar, naar binnen. Wat is daar, voordat je je naam kreeg?
7/
Wat is de waarheid? Misschien begint het hier.
In dit moment.
In deze zin.
In de plek waar medereizigers elkaar herkennen.
En misschien is mijn vrouw, met al haar kleine imperfecties in de keuken,
geen trigger, maar een blessing.
Een kans om wakker te worden.
Om bewust liefde te ervaren. Het niet meer willen corrigeren, maar gewoon overloopt.
Zoals een druppel smoothie op tafel.
Zoals stilte in het midden van chaos.
Zoals een oude wond, de inner child, die eindelijk gezien wordt.
En er eindelijk mag zijn, in het moment, geen straf. Maar in abundance!
Even if its just for a moment.
Ik ben er voor je.
