Ik voel dat ik ready ben om ook audio erbij op te nemen. Waarom? De transmissies zijn helder, de boodschap is duidelijk. Daar waar ik mij vandaag belabberd voelde, heel de nacht niet geslapen, wakker gehouden door muggen die ik al enige tijd als teken van het universum ervaar (en met alle joy ook weer graag zap met een elektrische mepper), stond ik vandaag op met het gevoel waarmee ik gisteren naar bed ging: van hoofdpijn en ongemak.
In de ochtend diarree. Het deed geen pijn, maar het moest er wel uit.
Ik bracht Laisa naar werk, en vandaag was de ochtend dat ik boodschappen deed voor de week en ruimte had gemaakt om te ontvangen. Sinds vorige week ben ik begonnen met het luisteren naar The Red Book van Jung, en de pull die ik ernaar toe voel, de herkenning is zó sterk.
Iets wat ik ook ervaarde toen ik de autobiografie van Jung doornam. Ik voelde een sterke pull en herkenning.
En de vraag die tot mij kwam tijdens het lezen: “Waar ben je gebleven?!”
Echter de Red book kwam ook met een waarschuwing: “Leef niet als mij, maar als jezelf.”
Hier zit ik dan. Ik voelde dat ik wilde tekenen. Ik liet me leiden door mijn gevoel, van het pakken van de pennen en kleuren tot aan het beginnen met schrijven. En de zin die uitkwam is iets wat de afgelopen dagen steeds sterker zichtbaar aanvoelde:
Het rationeel denken, het overdenken, dat leidt tot de vraag en het gevoel of ik niet aan het falen ben.
Met deze gedachte stond ik op, en voelde zelfmedelijden. “Wat doe ik mezelf aan? Waarom kan ik niet normaal leven, zoals iedereen, en joy in life ervaren?”
Maar toen kwam al de volgende zin op papier:
“Where is the joy in an unaware life?”
Doet me denken aan een scène uit de film The Matrix, waar ze heerlijke steak eten in de matrix en in de echte wereld een smerige pap, maar at least zijn ze wel vrij en leven ze niet in de illusie van Matrix. Maar, wel constant het gevaar om gepakt te worden door de Sentinels.
En zo voel ik me ook: op het randje, maar gelukkig net als bij een videogame ben ik mijn guiders onderweg tegengekomen.
Ik dacht terug toen ik ooit met een dierbare de situatie rondom mijn financiëen. Ik wilde advies, want wellicht ben ik gewoon dom bezig en hij vroeg simpelweg: “Ben je er comfortabel mee?” En ik voelde mij er gek bij toen ik antwoordde met JA!
En wilde ik nog verder en dieper, want ik begon nu echt te geloven dat er misschien iets mis is met mij, omdat ik die urgentie om geld te maken niet voel en gewoon mijn gevoel volg. Hij keek me aan: “maak je geen zorgen jongen.” En samen keken we hoe de zon onderging.
Ik ging weer verder schrijven en dwaalde met mijn gedachte naar de vraag:
“Is dit niet mijn weg naar hel? Een hel die verlangt naar joy?”
Ik liet mijn handen verder het werk doen. Er ontstond wat wilde ontstaan: de vragen, de lijnen, de twijfels en daar ontstond langzaam, zonder te plannen, het figuur van een jonge draakachtig wezen.
Ik bleef er naar kijken, want het iets wat gewoon ontstond door het schrijven en lijnen trekken heen en toen het zich zichtbaar maakte ben ik de dikke lijnen gaan trekken.
En voordat ik dacht om het verder af te maken, legde ik de pen neer en keek er naar.. Het draakje geeft een droevige indruk, geen besef van zijn power, geen besef van zijn being.
Hij kijkt reflecteerd, afvragend, in plaats van genietend en enjoying the time he has been given to grow, to blossom, to be, in the all-knowing form where we are from.
Wat wilde het mij zeggen? Ik bleef ernaar kijken. En ik ging verder schrijven:
“Wat maakt het uit?
Is elke dag niet weer het volgende avontuur?
Het mysterie? To bend reality to your will?
So will you settle for that what is?
Or will you go deep and explore the depth of the psyche?
What is your answer?
If nothing matters, then why not explore to its fullest?
What is there to relearn and rediscover together?
The symbols, the language, your own body.
For those tuning to it,
what you recognize as failure might be the gateway.”
En met die zin eindigde ik, en het besef kwam:
My failure is the gateway!
Het woord, een gevoel, dat gekaapt is door mijn conditionering, door mijn denken, de sadness, de keuzes, het hier en nu.
So what is there to explore? I know what is there to explore.
The all beloved, here, in, forever, and in all.
There, for all.
Together.
As one collective.
All in love, flourishing in joy.
